Krzyżowanie gatunków, kriokonserwacja (czyli zamrażanie) nasienia oraz tworzenie banku komórek rozrodczych i larw koralowców – to przykłady naukowych strategii na wzmocnienie odporności raf koralowych i ochronę tych bezcennych ekosystemów przed negatywnymi skutkami zmiany klimatu.

Prawie 350 tys. km kwadratowych oceanicznego dna jest pokrytych płytkimi rafami koralowymi. To wyniki precyzyjnej analizy zdjęć satelitarnych.

Naukowcy ostrzegają, że rafy w okolicach Karaibów mogą zniknąć do końca tego stulecia. Przyczyna to rosnąca temperatura wód, która działa na różne sposoby.

Nowa metoda pozwala na wydruk złożonych, dopasowanych do danego miejsca, ceramicznych fragmentów raf wspierających odbudowę uszkodzonych ekosystemów. Pierwsze takie struktury wspierają przyrodę w Zatoce Ejlackiej.

W pobliżu australijskiej Wyspy Orfeusza odkryto najbardziej rozległy koralowiec Wielkiej Rafy, który ma szerokość ponad 10 metrów. Według szacunków liczy on ponad 400 lat i przetrwał wiele trudnych wydarzeń, w tym aż osiemdziesiąt silnych cyklonów.

Ocieplenie klimatu zagraża trzem ważnym gatunkom koralowców budujących rafy. Z prognoz wynika, że zmienią one zasięg zajmowanych terenów. Może to mieć negatywne konsekwencje nie tylko dla przyrody, ale także dla milionów ludzi.

Skamieniałości koralowców, które wymarły w dewonie, mogą podpowiedzieć naukowcom, co dokładnie czeka współczesne korale i jak można im pomóc. Wstępne badania z udziałem Polaków wskazują, że w odległej przeszłości na zmiany środowiskowe były najbardziej podatne koralowce żyjące w symbiozie z jednokomórkowymi glonami.